Hai,
Ook hier een kind met het vermoeden van McDD.
Juist dat vind ik zo herkenbaar voor McDD.
Periodes met zo veel verschil in gedrag en dat het gedrag juist niet in elke situatie hoeft voor te komen.
Daarom is het dat wij nog geen diagnose hebben, kenmerken van zes stoornissen die alle tezamen wijzen richting McDD maar die afzondelijk niet gegeven wordt omdat er contraindicaties zijn zoals…het gedrag komt niet in alle situaties voor of in zo beperkte mate dat ze bv niet kunnen zeggen dit is ADHD of PDDnos.
Verder is hij zo goed met (vreemde) volwassenen in de één op één situatie dat er tijdens onderzoeksmomenten niets gezien wordt of bijna niets van wat ik beschrijf.
Ik heb begrepen dat het o.a. daarom zo complex is en de diagnose zo moeilijk te stellen, ze zetten de onderzoekers op het verkeerde been met hun super aangepaste gedrag.
Dat aanpasen, op hun tenen lopen als het ware en inhouden zorgt ervoor dat de interne spanning zo opbouwt.
In hun vertrouwde omgeving bij de voor hun vertrouwde mensen is het veilig en kan de spanning er uit.
Vaak wordt er dan gedacht dat het aan thuis ligt wat dus eigenlijk niet zo is.
Thuis is het juist veilig en ja daar komt dan het gedragsprobleem tot uiting.
De oorzaak ligt dan wel ergens anders…waar ze dus niets merken aan je kind.
Maar het kan ook anders om zijn en het zich juist thuis heel goed gedragen en bv op school mis gaan.
Door heel goed te kijken kan je soms achterhalen waar dit toch in zit.
Wijken de regels op school heel erg af van thuis, is de groep niet te groot waar het kind inzit.
Op bv de reguliere basisschool zijn veel meer prikkels, veel meer mensen/kinderen. Veel meer geluiden en kunnen de wiselingen van de lesstof voor dit kind te onverwachts zijn.
Ook hier een extreem lief kind met een glimlachend masker op school en bij vreemden.
Dit in tegenstelling van het kind dat thuis komt met zoveel opgebouwde spanning en dan wel moet ontploffen.
Ik probeer dat al een tijdje uit te leggen aan de school van het kind….wat mij dus niet lukt.
Zij zien geen gedrag en hij doet overal dapper aan mee, ook de dingen die hij niet durft.
Reageert nooit boos maar altijd timide..om eenmaal thuis al zijn leed er uit te schreeuwen, te schoppen enz.
Zolang wij geen diagnose hebben willen zij zich er niet in verdiepen en wordt dit gedrag dus in stand gehouden.
En dan zijn er ook nog de terugkerende periodes die inderdaad zoals al Roelie zegt voorspelbaar zijn.
Bij ons de maand oktober met veel verjaardagen en de herfstvakantie.
Dan de intocht van sinterklaas en al de sinterklaasellende, kerst en oud en nieuw.
Daarna wordt het hem te veel en komen de dromen, slecht slapen en aan wanen doen denkende buien.
Zo tegen februarie komt de rust een beetje terug.
Om weer te beginnen als de zomertijd ingaat, zijn systeem loopt dan niet meer gelijk met de klok, niets klopt er meer voor zijn gevoel.
Weer veel meer buien en heel druk in deze periode.
Dan weer een maand of twe wat rustiger en weer een periode van heel druk gedrag, meer buien omdat het vakantie is en wat moet hij met al die vrije tijd.
Na de vakantie gaat het weer wat rustiger, wennen aan de nieuwe juf, andere kinderen en vaak een ander busje en dan zo rond oktober komt weer die hele lange periode van onrust die ieder jaar weer eindigt in een paar weken die heel extreem zijn en ik al eerder beschreef.
Die laatste heb ik nu net weer met hem achter de rug en we zijn nu moe, hij en ik maar er is wel weer meer rust.
Groet.